Στην αίθουσα Εργοθεραπείας όλα μοιάζουν με παιχνίδι: κούνιες, μπάλες, χρωματιστά αντικείμενα, μαλακά στρώματα.
Όμως πίσω από κάθε δραστηριότητα κρύβεται ένας βαθύτερος σκοπός — να βοηθήσει το παιδί να γνωρίσει καλύτερα το σώμα του, να ρυθμίσει τα συναισθήματά του και να βρει τον δικό του ρυθμό μέσα στον κόσμο.
Για το παιδί, η εργοθεραπεία δεν είναι «άσκηση» ούτε «μάθημα».
Είναι μια στιγμή ασφάλειας, μια σχέση εμπιστοσύνης με τον θεραπευτή του, ένας χώρος όπου μπορεί να είναι ο εαυτός του χωρίς να κρίνεται.
Εκεί μπορεί να πει «όχι», να δοκιμάσει ξανά, να αποτύχει και να επιτύχει μέσα από το παιχνίδι.
Αν μπορούσε να μας το περιγράψει, ίσως να έλεγε:
«Εδώ δεν χρειάζεται να κάτσω ήσυχα. Μπορώ να σκαρφαλώσω, να τρέξω, να γελάσω. Κι όταν δυσκολεύομαι, κάποιος είναι δίπλα μου και με βοηθά να τα καταφέρω.»
Αυτή είναι η ουσία της Εργοθεραπείας: να μετατρέπει τις δυσκολίες σε εμπειρίες μάθησης.
Ένα παιδί που δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, μέσα από δραστηριότητες που απαιτούν προσοχή, αρχίζει να βρίσκει σταδιακά τη ροή του.
Ένα άλλο παιδί που αποφεύγει την αφή, μπορεί μέσα από δημιουργικές ασκήσεις με υλικά (ζυμάρι, νερό, άμμο) να μάθει να απολαμβάνει αισθητηριακές εμπειρίες χωρίς άγχος.
Για τον γονιό, το πιο όμορφο κομμάτι είναι να βλέπει τη μικρή πρόοδο:
την πρώτη φορά που το παιδί κουμπώνει μόνο του το μπουφάν του, που περιμένει τη σειρά του στο παιχνίδι, που κοιτάζει στα μάτια για να ζητήσει κάτι.
Αυτές οι στιγμές — που φαίνονται μικρές — είναι μεγάλα βήματα ανεξαρτησίας και αυτοπεποίθησης.
Η εργοθεραπεία δεν σταματά στο θεραπευτήριο.
Συνεχίζεται στο σπίτι, στο σχολείο, στην καθημερινή ζωή.
Ο θεραπευτής και ο γονιός συνεργάζονται στενά, ανταλλάσσουν ιδέες, προσαρμόζουν δραστηριότητες και χτίζουν μαζί μια ρουτίνα που βοηθά το παιδί να μεταφέρει όσα μαθαίνει στην πράξη.
Κάθε παιδί είναι μοναδικό.
Δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος να κάνεις εργοθεραπεία — υπάρχει μόνο ο δικός του τρόπος.
Και εκεί βρίσκεται η μαγεία: στο να βλέπεις το παιδί να εξελίσσεται με τον δικό του ρυθμό, να αποκτά αυτοπεποίθηση και να ανακαλύπτει τις δυνάμεις του.
Στο τέλος κάθε συνεδρίας, μπορεί να μην έχει λυθεί κάθε δυσκολία — αλλά κάτι έχει αλλάξει.
Ίσως το παιδί να χαμογέλασε λίγο περισσότερο, να τόλμησε κάτι καινούργιο ή απλώς να ένιωσε περήφανο για τον εαυτό του.
Και αυτό είναι το σημαντικότερο βήμα προς την ανεξαρτησία.
Γιατί, τελικά, η εργοθεραπεία δεν είναι απλώς θεραπεία• είναι μια γέφυρα που βοηθά το παιδί να περάσει από τη δυσκολία στη χαρά, από την αβεβαιότητα στην αυτοπεποίθηση, από το «δεν μπορώ» στο «τα κατάφερα!».
Βιβλιογραφία
Αμερικανική Ένωση Εργοθεραπευτών (AOTA) (2020). Πλαίσιο Πρακτικής της Εργοθεραπείας: Τομέας και Διαδικασία (4η έκδοση). American Journal of Occupational Therapy, 74(Suppl. 2).
Ayres, A. J. (2005). Η Αισθητηριακή Ολοκλήρωση: Προσέγγιση Κατανόησης και Παρέμβασης στον Αυτισμό. Western Psychological Services.
Case-Smith, J. & O’Brien, J. C. (2015). Εργοθεραπεία για Παιδιά και Εφήβους* (7η έκδοση). Elsevier.
Dunn, W. (2007). Υποστηρίζοντας τα Παιδιά στην Καθημερινή τους Συμμετοχή μέσω της Κατανόησης της Αισθητηριακής Επεξεργασίας.* *Infants & Young Children, 20(2), 84–101.
Schaaf, R. C. & Mailloux, Z. (2015). Αισθητηριακή Ολοκλήρωση: Από τη Θεωρία στην Πράξη. F.A. Davis Company.
Μικέλη Βασιλική
Εργοθεραπεύτρια
