Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής αποτελούν σημαντικά ψυχιατρικά σύνδρομα, τα οποία χαρακτηρίζονται από επίμονη διαταραχή διατροφικών συμπεριφορών. Αυτές οι συμπεριφορές οδηγούν σε μειωμένη κατανάλωση ή απορρόφηση τροφής και ως εκ τούτου επηρεάζεται αρνητικά η σωματική υγεία και η ψυχοκοινωνική λειτουργία. Η κατηγορία των Διατροφικών Διαταραχών εμπεριέχει, μεταξύ άλλων, την άτυπη ανορεξία, τη νευρική βουλιμία, τη διαταραχή υπερφαγίας. Σύμφωνα με μια διαγνωστική προοπτική, η οποία ονομάζεται διαγνωστική διασταύρωση, οι παραπάνω κατηγορίες υπάγονται σε όμοια ψυχοπαθολογία και οι ασθενείς βιώνουν όλες αυτές τις διαγνωστικές κατηγορίες με την πάροδο του χρόνου (CastellinIG.,TrisoliniF., RiccaV., 2014).
Η νευρική ανορεξία αποτελεί πολύ σημαντική ψυχική διαταραχή. Ενδέχεται να επηρεάσει ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής, εθνικότητας. Η ανορεξία χαρακτηρίζεται από τον φόβο για αύξηση βάρους, την παραμόρφωση της εικόνας του σώματος, την μη αποδοχή για διατήρηση φυσιολογικού βάρους και την εφαρμογή ακραίων πράξεων, ώστε να διατηρηθεί το βάρος σε επίπεδα υπό του φυσιολογικού(Wissam Z., Reham S., Ziad S., 2018).
Η νευρική βουλιμία χαρακτηρίζεται ως σοβαρή, δυνητικά απειλητική για τη ζωή, διατροφική διαταραχή. Περιλαμβάνει υπερφαγικά επεισόδια και αντισταθμιστικές συμπεριφορές, όπως ο εμετός που προκαλεί το ίδιο το άτομο στον εαυτό του, ώστε να αντισταθμίζει τις συνέπειες της υπερφαγίας, δηλαδή γίνεται μια μορφή «εκκαθάρισης». Η διάγνωση της βουλιμίας πραγματοποιείται στην περίπτωση που τα επεισόδια υπερφαγίας και «εκκαθάρισης» γίνονται το λιγότερο δυο φορές την εβδομάδα. Η «εκκαθάριση» ίσως να έχει ως συνέπεια σημαντικά προβλήματα στον οισοφάγο και στα δόντια(Wissam Z., Reham S., Ziad S., 2018).
Η διαταραχή της υπερφαγίας διαγιγνώσκεται βάσει ποικίλλων χαρακτηριστικών. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι χρειάζεται να παραδεχτούν πως καταναλώνουν μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού σε σχέση με άλλα άτομα σε όμοιο χρονικό διάστημα υπό όμοιες συνθήκες πέρα από την ανυπαρξία ελέγχου διατροφικής συμπεριφοράς κάποιου το ίδιο χρονικό διάστημα. Η διαταραχή δεν μπορεί να σχετίζεται με κάποια αντισταθμιστική συμπεριφορά, ούτε η υπερφαγία είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνο όταν δημιουργείται επεισόδιο νευρικής βουλιμίας ή ανορεξίας(Wissam Z., Reham S., Ziad S., 2018).
Η θεραπεία των ατόμων με ανορεξία ενδέχεται να είναι μια δύσκολη διαδικασία. Έτσι, στην προσπάθεια να υπάρξει μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας της θεραπείας χρειάζεται να υπάρξει η απαραίτητη προσοχή σε ποικίλα ζητήματα κατά το πλάνο της παρέμβασης. Ζητήματα που είναι απαραίτητο να ληφθούν υπόψιν αφορούν τους τρόπους ανάπτυξης και διατήρησης των κινήτρων των ατόμων και τους τρόπους, με τους οποίους μπορεί να λαμβάνει μέρος και το περιβάλλον στη θεραπεία. Επιπλέον, αφορούν τους τρόπους εξατομίκευσης πολλών τεχνικών θεραπείας στο στυλ, τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του κάθε ατόμου, αλλά και τη δυνατότητα να καθίστανται ευέλικτοι και να έχουν δημιουργική σκέψη στην παρέμβαση. Ο θεραπευτής είναι υπεύθυνος για να εργαστεί, ώστε να αναπτυχθούν κίνητρα σε όλα τα στάδια της θεραπείας(Tammie Ronen, Ayelet, 2001).
ΚΟΥΛΑΛΗ ΑΝΕΖΙΝΑ
Κοινωνική Λειτουργός- «Οικοτροφείο ΠΕ Δυτικού Τομέα Αθηνών»
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- CastellinI G., Trisolini F.& Ricca V., 2014: Psychopathology of eating disorders, Journal of Psychopathology, Issue: 20, p. 461-470
- Tammie Ronen, Ayelet, 2001:In and Out of AnorexiaThe Story of the Client, the Therapist and the Process of Recovery, Jessica Kingsley Publishers London and Philadelphia, p. 227-238
- Wissam Z., Reham S.&Ziad S., 2018: Overview on eating disorders, Progress in Nutrition, 20, Issue 2, p. 29-35
